Αυτή τη φράση την ακούω τις τελευταίες μέρες καθημερινά. Ομολογώ για πρώτη φορά τόσο έντονα, γεγονός που με ξάφνιασε, διότι εγώ θυμάμαι πάντα να θέλω να αρχίσουν τα σχολεία και να μπω στη σχολική μου καθημερινότητα.
Αφού ξεπέρασα την έκπληξή μου και αντί να περάσω σε διδαχές του τύπου «μα γιατί το σχολείο είναι ωραίο, θα δεις του φίλους σου και θα μάθεις νέα πράγματα», κρατήθηκα και θέλησα να μάθω λίγα παραπάνω γι' αυτό.
Ο αποχωρισμός της ελευθερίας και της απόλαυσης που προσφέρει το καλοκαίρι, ήταν το βασικό που δυσκόλευε σε αυτή την επιστροφή. Η επικείμενη ρουτίνα και το φορτωμένο πρόγραμμα, για τα δεδομένα των παιδιών και όχι τα δικά μας (σημαντική διαφορά), με διάβασμα, δραστηριότητες και extra μαθήματα ήταν αυτό που αποθάρρυνε την επιστροφή.
Η ανησυχία για το εάν θα έχουν ένα καλό δάσκαλο ή δασκάλα, επίσης κυριάρχησε στην κουβέντα. Οι άσχημες εμπειρίες του παρελθόντος με δασκάλους/δασκάλες που με αυστηρότητα, φωνές και τιμωρίες προσπαθούσαν να διατηρήσουν τον έλεγχο της τάξης, καθώς και οι διακρίσεις που αντιλαμβάνονταν πως γινόντουσαν μέσα στην τάξη, ήταν από τις αρνητικές αναμνήσεις που ήρθαν στο μυαλό τους και δεν ήθελαν να τις ξαναζήσουν.
Ακούγοντας τα προβληματίστηκα. Ήταν πράγματα που σαφώς είχα ξανακούσει, ως παράπονα κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Σε κάποια από αυτά προσπαθούσα κουβεντιάζοντας να βοηθήσω στην εύρεση τρόπων αντιμετώπισης και σε κάποια άλλα επενέβαινα εκεί όπου η ιδιότητα του γονέα το επέβαλλε. Ωστόσο, δεν είχα φανταστεί ότι αυτό μπορεί να είναι τόσο αποθαρρυντικό για την επόμενη χρονιά.
Ανασκουμπώθηκα. Μου ήταν σαφές πως δεν ήθελα να πιέζονται και ήθελα να βιώνουν την απόλαυση και την ελευθερία και μέσα στην καθημερινότητά τους, γιατί αυτή αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας και εκεί χρειάζεται να επενδύουμε σκεπτόμενοι πως θα την κάνουμε καλύτερη για τα παιδιά μας και για εμάς που αποτελούμε καθημερινό παράδειγμα.
Ξανασυζητώντας άκουσα τα ζητούμενα τους και προσπάθησα με αρκετό κόπο να βρω μια χρυσή τομή, ώστε να βγαίνει το πρόγραμμα με ευκολία (για όλους) και να νιώθουν ταυτόχρονα ότι συμμετέχουν στη διαμόρφωσή του. Η συμμετοχή τους στη διαμόρφωση του καθημερινού προγράμματος, στο βαθμό που πάντα είναι εφικτό, καθώς και η από κοινού διερεύνηση για πιθανές εναλλακτικές βοήθησε πολύ στην ψυχολογία τους, ενώ ταυτόχρονα έδωσε τη δυνατότητα για την εξάσκηση δεξιοτήτων σχεδιασμού και οργάνωσης καθώς και για την ανάληψη της ευθύνης για την επιλογή αυτή και την απαραίτητη δέσμευση σε αυτό. Απαραίτητες δεξιότητες στη ζωή δηλαδή.
Το άγχος για το φετινό δάσκαλο/δασκάλα μπήκε και αυτό στην “agenda” μας. Ήταν μια αφορμή να αναγνωρίσουν αυτό που νιώθουν αρχικά, καθώς και να μιλήσουμε ξανά για τους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους που συναντάμε στη ζωής μας και για τους πολλούς διαφορετικούς τρόπους διδασκαλίας και συμπεριφοράς. Επίσης, για το είναι αυτό που μπορεί να μας ταιριάζει και τι όχι, αναγνωρίζοντας πρώτα το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, τις επιλογές που έχουμε, διατηρώντας πάντα στο μυαλό μας τη βασική αρχή του σεβασμού στον εαυτό μας, στον άλλον και βέβαια στο σύνολο και στη δυναμική της ομάδας που αποτελεί η σχολική τάξη.
Στο τέλος της κουβέντας το άγχος και η ανησυχία είχαν λίγο καταλαγιάσει και κάπως έτσι τελικά από μια αρχική άρνηση δημιουργήθηκε μια όμορφη αφορμή για να μιλήσουμε για κάποιες από τις βασικές αξίες και δεξιότητες της ζωής.
